Wczasy

Nadmorski Park Narodowy

03 sierpnia 2012r.

Nadmorski Park Narodowy nad jeziorami Łebą i Gardzieńskim od zamieszkującego tam szczepu Słowińców należałoby nazywać Słowińskim Parkiem Narodowym. Granice parku przedstawia mapa obok. Największą osobliwością tego obszaru jest Mierzeja Łebska, oddzielająca jez. Łebę od Bałtyku. Spotykamy tu najrozleglejszy obszar wydmowy na naszym wybrzeżu morskim, z największymi wydmami wędrującymi. Obszar ten poza kilku domostwami jest niezamieszkały a pierwotność jego, zarówno roślinności wydmowej jak i lasów porastających zagłębienia międzywydmowe, jest niemal nietknięta. Za płaskim strądem (plażą) ciągnie się zwarty pas wydm przednich (tzw. białych), przeciętnie 12—15 m wysokich, porośniętych luźno zespołem piaskownicy, w którym główną rolę grają wiążące piasek trawy (Ammophila arenaria, A baltica, Elymus arenarius): Towarzyszą im charakterystyczne dla wydm białych gatunki, natomiast mikołajka spotyka się obficie dopiero w okolicy Rowów. Od wydm przednich odgałęziają się ramiona, które stanowią połączenie z wydmami głębiej leżącymi, o bardziej zwartej i więcej urozmaiconej pokrywie roślinnej (tzw. wydmy szare) i z kilku wielkimi kompleksami wydm wędrujących, sięgających na Mierzei Łebskiej 42 m wysokości. Wydmy te pod działaniem panujących tu wiatrów poruszają się w kierunku wschodnim, i tylko w miejscu, gdzie mierzeja ulega zwężeniu, wkraczają do jez. Łeba. Od strony jeziora będącego właściwie zalewem rzeki Łeby ciągnie się przerywany pas podmokłych olszyn i sośnin, a w jezioro wkraczają pionierskie zespoły roślin bagiennych. Nie trzeba podkreślać, jak nieocenione znaczenie dla badań naukowych, a również wniosków praktycznych dla prac nad sztucznym ustalaniem wydm, posiada ten pierwotny teren walki roślinności z ruchomym żywiołem piasku. Toteż Mierzeja Łebska od Boleńca stanowiła już w czasach pruskich rezerwat wydmowy i skartowana była pod względem fitosocjologicznym, a odznaczająca się bogactwem ptactwa wodnego południowa i wschodnia partia jez. Łeby posiadała rezerwaty ptasie. Także na rozległych, w większości zmeliorowanych torfowiskach nad Łebą, na południowy wschód od jeziora, istniały trzy rezerwaty torfowiskowe. Dla szukających bezpośredniego zetknięcia z przyrodą morza w niewyszukanych warunkach pobytu, dla zainteresowanych przyrodniczo i krajoznawczo, dla pragnących uprawiać sporty wodne na morzu i jeziorach, w szczególności dla szerokich kół naszej młodzieży, przede wszystkim harcerskiej, Park Narodowy w Łebie posiada znaczenie niezastąpione. Wyspa morska Wolin stanowi pod względem piękna krajobrazu jeden z najbardziej uroczych zakątków w Polsce i niewątpliwie najpiękniejszy obszar naszego bałtyckiego wybrzeża, więc też zachowanie go w stanie niezmienionym jest jednym z najpilniejszych zadań ochrony przyrody. Wyspa Wolin jest dziełem lodowca skandynawskiego i morza, a najistotniejszym składnikiem jej wartości krajobrazowych i uzdrowiskowych są lasy o charakterze naturalnym, bukowe i bukowe mieszane z dębem i pojedynczą domieszką sosny, dalej sosnowo-bukowe i sosnowo-dębowe, a także bory sosnowe typu wrzosowego lub czernicowego. Na ogół, jako lasy parkowe, były pielęgnowane troskliwie, z zachowaniem naturalnych typów leśnych i starych, okazałych drzew, tak iż zadaniem Parku Narodowego jest obecnie utrzymanie tych lasów w stanie dotychczasowym i przywrócenie naturalnej postaci stosunkowo nielicznym partiom zniekształconym przez wprowadzenie kultury czystej sosny i obcego żywotnika olbrzymiego. Park Narodowy obejmuje środkową, lesistą część wyspy Wolin, czyli ok. 8.500 ha lasu, należącego do Nadleśnictwa Międzyzdroje i Warnowo. Harmonijna przyroda o niezrównanych walorach fizjo-i psychoterapeutycznych, pierwszorzędne urządzenia uzdrowiskowe kąpielisk nadmorskich od świnoujścia do Dziwnej, z Międzyzdrojami na czele, wyznaczają Bałtycko-Wolińskiemu Parkowi Narodowemu specjalne zadania spo-łeczno-higieniczne i społeczno-wychowawcze. Obejmując tereny Pomorza Zach. zastaliśmy tutaj około 100 rezerwatów przyrody. Ze względu na charakter wyróżniamy rezerwaty: widokowe, leśne, stepowe, wydmowe, torfowiskowe, jeziorne i ptasie. Do najbardziej cennych i godnych zwiedzenia należą: 1. Rezerwat stepowy w Bielinku nad Odrą (pow. chojeński), pow. 72 ha, pięknie położony na stromych zboczach przełomowej doliny Odry, przedstawia najbardziej interesujący z punktu widzenia naukowego rezerwat stepowy Polski Zachodniej. Wchodzące w skład jego zespoły roślinne i bogaty świat zwierzęcy mają charakter reliktowy. Na południe od tego rezerwatu położone jest również chronione miejsce lęgowe wielu ptaków. 2. Rezerwat leśny w ndl. Radęcin (pow. choszczeński). Wspaniale zachowany fragment dawnej puszczy nad rzeką Drawą, przeszło trzech-setletni las bukowo-dębowy. Okazałe, gonne drzewa o prostych, kolumnowych pniach ze szczytowo uformowaną koroną sięgają do 42 m wysokości. 3. Rezerwat ptasi na Jez. Szczycieńskim (pow. człuchowski). Położone koło Pakotulska jez. Szczytno od lat jest miejscem gromadnego gnieżdżenia się kormoranów oraz innych ptaków wodnych i błotnych. Stanowi ono w kraju najbogatsze stanowisko kormoranów. Przy zagospodarowywaniu Pomorza Zachodniego trzeba nie tylko starać się zachować wartości produkcyjne naturalnego krajobrazu Pomorza, lecz również w możliwie największym stopniu przywrócić jego dawny charakter, zabezpieczyć istniejące fragmenty pierwotnej przyrody, chroniąc je w rezerwatach, pomnożyć ich liczbę i najbardziej zdewastowanym obszarom przywrócić szatę leśną, która będzie najbardziej racjonalnym i opłacalnym typem gospodarki na tych terenach. KURHANY MÓWIĄ. ierwszy człowiek zjawił się na Pomorzu Zach., podobnie jak na całym niżu północno-polskim, dopiero po wycofaniu się stąd lodowca skandynawskiego, pod koniec starszej epoki kamiennej (ok. 10 000 lat przed Chr.). Zapuszczali się tu naprzód łowcy reniferów, w ślad za zwierzyną w miarę ocieplania się klimatu sunącą stopniowo coraz dalej ku północy. Główną bronią tych pierwszych mieszkańców Pomorza był łuk. Strzały zaopatrzone były w krzemienne grociki z wyodrębnionym trzonkiem, bardzo podobne do grocików typu świderskiego. Liczniejsze ślady pobytu człowieka znamy dopiero ze środkowej epoki kamiennej (od 8000 do 2500 lat przed Chr.), kiedy zjawiły się tu równocześnie dwie grupy ludności. Na wydmach nad brzegami rzek i jezior koczowały gromady myśliwców, polujących widocznie głów...

wczasy, Łeba, Pomorze